نحوه پرورش ميگو (مزرعه پرورش ميگو)

كيفيت آب و مديريت استخر

مديريت كيفيت آب يكي از جنبه‌هاي خيلي مهم در مزارع پرورش ميگو است كه مستقيماً توليد را كنترل مي‌نمايند. مديريت كيفيت آب بهينه، كف استخر سالم‌تر و ميگوي سالم‌تر منتج به توليد بهتر مي‌شود. بنابراين مديريت خوب كف استخر و كيفيت آب نقش مهمي در پرورش ميگو بازي مي‌كند. پارامترهاي هيدرولوژيكي عمده كه كيفيت آب را كنترل مي‌نمايد عبارتند از:       1- شوري       2- pH        3- دما 4- اكسيژن محلول
بخشي از پارامترهاي شيميايي يا گازهاي سمي از قبيل آمونياك (NH3)، آمونيوم(NH4)، نيتريت(NO2)، نيترات(NO3) و سولفيد هيدروژن(H2S) و بار ميكروبي همچنين در مديريت كيفيت آب مزارع پرورش ميگو سهيم هستند.

مقدمه:

از  فعاليت هاي عمده و اساسي كه طي چند سال اخير در سطح شيلات مطرح بوده است فعاليت هاي بخش پرورش آبزيان و به ويژه پرورش ميگو  است ميگو آبزي ارزشمندي است كه از نظر مواد مغذي از ارزش صادراتي بالايي برخوردار است  طي چند سال اخير كوشش هاي ارزشمندي به انجام رسيده است تا زمينه تحقق يكي از مهمترين برنامه هاي توسعه زير بخش شيلات يعني تكثير وپرورش ميگوهاي دريايي فراهم گردد ثمره اين تلاش ها امروز با وجود صدها هكتار مزارع پرورش ميگو درگوشه و كنار نوار ساحلي جنوب كشورخودنمايي مي كند. پرورش ميگو از جمله فعاليت هاي آبزي پروري است كه با توجه به سود آوري و كسب درآمد ارزي و وجود مناطق مستعد در كشور در حال گسترش مي باشد و تا كنون سرمايه گذاري هاي وسيعي در اين زمينه انجام پذيرفته است.

پرورش ميگو در ايران
در آبهاي خليج فارس و درياي عمان 18 گونه ميگو شناسايي شده است. مهمترين گونه اقتصادي از نظر صيد و صيادي ، ميگوي ببري سبز (Penaeus semisulcatus) مي باشد كه در بيشتر زيستگاه هاي خليج فارس و درياي عمان يافت مي شود اما بيشترين پراكنش و صيد آن در آبهاي ساحلي استان بوشهر مي باشد. ميگوي موزي (Penaeus merguensis) كه از نظر تجاري در رده دوم قرار دارد، بيشتر در آبهاي استان هرمزگان صيد مي گردد. ساير گونه ها مثل ميگوي سفيد هندي (Fenneropenaeus indicus) و ميگوي ببري سياه (Penaeus monodon) علي رغم داشتن جثه درشت، بدليل فراواني اندك و محدوديت زيستگاه، مورد بهره برداري اقتصادي قرار نمي گيرند. سه گونه ميگوي خنجري (Penaeus stylifer)، سفيد  (Metapenaeus affinis ) و ميگوي ريز سفيد در سرتاسر خليج فارس و درياي عمان پراكنش داشته اما ارزش صادراتي ندارند. بهره برداري از اين سه گونه بيشتر براي مصرف در بازارهاي محلي و منطقه اي صورت مي گيرد.

ملل آسيا اولين افرادي بودند كه اقدام به پرورش ميگو كردند. ازآنجا كه در قديم امكان تكثير وتوليد لارو ميگو وجود نداشته است، براي تامين لارو ميگو از محيط هاي طبيعي دريا استفاده مي شد . لاروهاي جمع آوري شده از سواحل به استخرهاي پرورشي كه معمولا دو منظوره (توام با برنج، ماهي ، ماهي وغيره) بودند، انتقال مي يافتند. سيستم پرورشي در آن دوره به صورت گسترده بود، لذا بازدهي پاييني داشت.

باپيشرفت علوم در اين زمينه پرورش ميگو رو به رشد گذاشت، به طوري كه در زمان حاضر اين فعاليت براي كشورهاي جنوب شرقي آسيا از اهميت بالايي  برخوردار است(ارز آوري، صادرات، اشتغال وغيره) پرورش ميگو در منطقه خليج فارس ودرياي عمان درابتدا توسط كشورهاي كويت وبحرين صورت گرفت. فعاليت هاي پرورشي در ايران از سال 1363 آغاز شد وهم اكنون از سير روبه رشدي برخوردار است.