پرورش ميگو در ايران
در آبهاي خليج فارس و درياي عمان 18 گونه ميگو شناسايي شده است. مهمترين گونه اقتصادي از نظر صيد و صيادي ، ميگوي ببري سبز (Penaeus semisulcatus) مي باشد كه در بيشتر زيستگاه هاي خليج فارس و درياي عمان يافت مي شود اما بيشترين پراكنش و صيد آن در آبهاي ساحلي استان بوشهر مي باشد. ميگوي موزي (Penaeus merguensis) كه از نظر تجاري در رده دوم قرار دارد، بيشتر در آبهاي استان هرمزگان صيد مي گردد. ساير گونه ها مثل ميگوي سفيد هندي (Fenneropenaeus indicus) و ميگوي ببري سياه (Penaeus monodon) علي رغم داشتن جثه درشت، بدليل فراواني اندك و محدوديت زيستگاه، مورد بهره برداري اقتصادي قرار نمي گيرند. سه گونه ميگوي خنجري (Penaeus stylifer)، سفيد (Metapenaeus affinis ) و ميگوي ريز سفيد در سرتاسر خليج فارس و درياي عمان پراكنش داشته اما ارزش صادراتي ندارند. بهره برداري از اين سه گونه بيشتر براي مصرف در بازارهاي محلي و منطقه اي صورت مي گيرد.
تحقيقات مقدماتي تكثير و پرورش ميگو در ايران از سال 1363 توسط مؤسسه تحقيقات شيلات ايران در پژوهشكده ميگوي كشور مستقر در بوشهر انجام گرديد. دستاوردهاي اين فعاليت هاي تحقيقاتي منجر به معرفي سه گونه مهم و تجاري ميگوي ببري سبز, سفيد هندي و وانامي به صنعت آبزي پروري كشور گرديد. در طول برنامه اول بخشي از مطالعات فني و شناخت اراضي و طرح پايلوت پرورش ميگو با استفاده از بچه ميگو هاي وارداتي انجام شد. طي برنامه هاي دوم و سوم توسعه شيلات ايران، پرورش ميگو رشد بسيار زيادي به ويژه در سرمايه گذاري، واگذاري اراضي و احداث زير ساخت ها داشته است. سرمايه گذاري هاي انجام شده در ايران در زير بخش شيلات و آبزيان در يك دهه گذشته باعث گرديد تا آبزي پروري با يك روند پايدار و قابل توجهي توسعه يابد. همچنين حمايت و نگرش مثبت مسئولان ملي و منطقه اي به توسعه آبزي پروري چشم انداز روشني از توسعه پايدار و موفق آبزي پروري را فرآهم نموده است.
لينك زير را دانلود كنيد
