چون ميگو نسبت به فساد حساس است در صورت وجود آلودگي زياد در مدت كوتاه فاسد خواهد شد. در روش تشخيص مقايسه‌اي ميگوي سالم و فاسد موارد زير از اهميت برخوردار است.
فساد ميگو: ميگوها معمولا در دريا توسط تورهاي ترال Trawl از كف دريا و در زمان طولاني صيد مي‌شود، طولاني بودن زمان توركشي موجب خواهد شد كه رسوبات همراه تور به سطح آب كشيده شوند و ميگوها آلودگي زيادي داشته باشند كه در اين صورت اگر ميگو در شرايطي قرار گيرد كه محيط براي رشد و تكثير ميكرو‌ارگانيسم فراهم باشد. ميكروارگانيسم‌ها سريعا تكثير مي‌يابند و در چنين حالتي چون ميگو نسبت به فساد حساس است در صورت وجود آلودگي زياد در مدت كوتاه فاسد خواهد شد. در روش تشخيص مقايسه‌اي ميگوي سالم و فاسد موارد زير از اهميت برخوردار است.
بو: در ميگوي سالم بوي مخصوص ميگو استشمام مي‌شود در حالي كه در ميگوي فاسد بوي زُهم با بوي شديد آمونياك و سولفيد هيدروژن استشمام مي‌شود.
رنگ: رنگ ميگوي سالم بر‌حسب گونه ميگو فرق مي‌كند. در ميگوي پرورشي كه از گونه سفيد هندي است، رنگ پوسته سبز زيتوني است. در گونه موزي كه گونه غالب ميگوي درياي خليج فارس است رنگ پوست صورتي روشن است. در ميگوي سر تيز، رنگ سفيد و در ميگوي سبز تيره رنگ است. در ميگوي فاسد، پوسته رنگ طبيعي خود را از دست داده و اكثرا به رنگ سفيد و گاهي اوقات كدر مي‌شود.
استحكام پوسته در ناحيه سر و بدن: در ميگوي سالم پوست سفت و سخت و سر محكم به بدن چسبيده و رنگ آن نيز تغيير نكرده است. بافت گوشت، حالت طبيعي داشته و پوسته و گوشت در هنگام طبخ به رنگ نارنجي متمايل به قرمز در مي‌آيد. در ميگوي فاسد در ناحيه سر تغيير رنگ ايجاد شده و سر در حال جدا شدن از بدن است. پوسته روي بدن نرم مي‌شود و به راحتي از گوشت جدا مي‌شود. پيدايش رنگ نارنجي متمايل به قرمز بستگي به درجه فساد ميگو دارد يعني هر اندازه كه ميگو بيشتر فاسد شده باشد مقدار پيدايش رنگ قرمز كاهش مي‌يابد.